04Mar
Tavşan ana, sekiz yavrusunu kendi sütü ile besleyip büyüttü. Yavruları belli bir güce gelip ayakları üzerinde sağlam durdukları vakit onları saklandıkları yeraltı tünelinden çıkarmaya karar verdi.
Yeryüzünü, gökyüzünü, güneş, ay ve yıldızları, bitkileri, ağaçları, yiyeceklerini ve diğer güzellikleri göstermek istedi.
Yavru tavşanlar annelerinin yanı başında güven içinde oynarken birden toprağı kazan köpeklerin hırlamasını duydular.
Köpekler onların yakınına kadar toprağı kazıp gelmişlerdi.
Tavşan ana tek çarenin tünelden çıkıp kaçmak olduğunu anladı.
Sekiz yavrusunu topladı ve: “Hadi artık bu tünelden çıkma vakti geldi.” Dedi.
Onlarla birlikte hızlıca tünelden çıkarken şöyle dua etti: “Allah’ım bu korumasız sekiz yavrumu sen koru.
Senden başka kimsesi olmayan bu sekiz yavrumu sana emanet ettim. Kimse onlara zarar vermesin. Senin herşeye gücün yeter. Amin.”
Dışarı çıktıklarında yavru tavşanlar etraflarının köpeklerle sarılı olduğunu gördüler. Korkudan hayvanların nutku tutuldu. Hiç kıpırdamadan öylece kalakaldılar. Köpekler onları beyaz küçük taş parçaları sandılar.
Böylece anne tavşanın duasının kabul edildiğini gördüler.
Köpeklerin hepsi birden anne tavşanın üzerine hücum ettiler. Onu yakalayıp kulağından ısırıp sürükleyerek götürürlerken Tavşan ana kendisi için dua etmediğini hatırladı ve dua etmeye başladı.
“Allah’ım çocuklarım için dua ettim. Onları korudun. Şimdi kendim için dua ediyorum. Allah’ım beni bu köpeklerin dişlerinden kurtar.” Duasını bitirince hayret edeceği bir şeyle karşılaştı. Köpekler aralarında kavgaya tutuştular. Tavşan anayı paylaşamadılar ve birbirleriyle dövüştüler.
Tavşan ana kavgadan ve kargaşadan yararlanıp önüne çıkan bu harika fırsatı değerlendirerek tünele doğru koştu. Yavruları da onun peşinden tünele girdiler.
Tünel içinde heyecanlı bir bekleyiş başladı.
Köpeklerin gelmesi ve hırlama seslerini duymaları an meselesi iken hiçbir ses duymadılar.
Tavşan ana merakla başını tünelden çıkarıp baktığında gördükleri karşısında hayrete kapıldı. Büyük bir boz ayı, köpeklere saldırıyor ve onları darmadağın ediyordu.
Tavşan ana gözyaşlarını tutamadı. Ağlayarak yavrularına sarıldı. Gözyaşları içinde Allah’a şükretti ve şöyle dedi: “Allah’ım sen ne büyüksün ki benim gibi bir tavşanın bile sesini duyarsın ve ona ordularından, askerlerinden gönderirsin. Sen çok merhametlisin. Sana çok çok şükürler olsun.”
Masalcı amca Abdullah
04/02/2023 Cumartesi
Bir Cevap Yazın